ما مست شدیم و در سرا گم گشتیم              هم بنده ی جام و بنده ی خُم گشتیم

دزدید فسون عشق ، آرامـــش     ما                اندر  پی او دور   ز    مردم     گشتیم

                                                *******

ساقی ساقی میی بیاور  ســـــــاقی                       آن قدر بریز      تا      نماند    باقی

کن مرهم جان خسته از باده ی ناب                         کاوبنده ی او شد از سر مشتاقی

                                              *******

ای یار بیا که هر چه داریم از توست              این گونه که شورحال و زاریم از توست

هرآنچه ز خیر و  نیک      برما  برود               بد طلعت و یا که     کامیاریم از توست

                                             *******

برخیـــز      دلا   که صبح خواهد آمد                        شیرین خبری ز صلح خواهد آمداز خفتن و غفلت ازخود و بی خبری                        پرهیزو حذر که قبـــح خواهد آمد

                                             *******

این چرخه ی زندگی همه افسون است           افسون و فسانه سیرت گردون است

آییـم و  نمانــــــــیم و  بمیــریم  و رویــم            افیون و جفا در  این سرا قانون است   

                                               *******

ای آن که ز فیض توست برهان ضمیر               ای  ماه تو   آفتاب را      دامن گیر

رحمی که تنی به مهر خود سر آری               نوشی که دلی ز باده گردانی سیر  

                                               *******

تا یار کنار و جام و می در پیش است            کی از بد بیش و کم مرا اندیشه ست؟

دیری است که چون   گذار ابری برود              نِه آز که منع باب فیض  خویش است   

                                              *******

بر بزم و صفا روان ما خوش طبع است             در مجلس ما نه حرف عرف و شرع است

عرف آن که به عیش مهر تن پوشاند               شرع آن که ازو فروز گردان     شمع است

                                               ********

جان از دل و دل کند فغان از جانان                    جان گفت گزار و دل بگوید بستان

تا  یار بود       عنان بر او بسپارش                   نه آن دو وبین که اوچه گویدفرمان 

                                              *******

فرهاد که مست شهد شیرین گشتی             از دولت ملک دل نه مسکین گشتی

بر جور و جفای  عشق چون سر دادی            افروخته دل ز جام     لعین     گشتی

                                              *******

چندی است در این زمانه ماهی پیدا              این ماه بود بسی فریب     و    سودا

آمد به نظر مرا مه    تابــــــــــــــــــنده              دیدم که نمون شدی ز شمس شیدا